Na Kresach Rzeczypospolitej, u podnóża Wschodniego Roztocza, 3 km na południowy wschód od Horyńca Zdroju, znajduje się jeden z najcenniejszych zabytków drewnianej architektury sakralnej na terenie Polski. Jest to dawna cerkiew greckokatolicka p. w. św. Paraskewy, położona w centrum Radruża, zaledwie kilkaset metrów od granicy polsko- ukraińskiej. Nieprzerwanie od 400 lat świątynia wpisuje się w dzieje tego urokliwego i ciągle jeszcze mało znanego zakątka kraju.

Świątynia, wraz z towarzyszącymi jej obiektami, posiada obronny charakter, zajmuje owalne wzniesienie w dolinie potoku Radrużka. Obok cerkwi, w północno zachodnim narożu placu wznosi się drewniana dzwonnica, powstała równocześnie z cerkwią w końcu XVI w. Obydwie budowle obiega kamienny mur z połowy XIX w., w którego linii na osi wschód zachód występują dwie bramy. Przy wschodniej w 2 połowie XIX w. wzniesiona została murowana kostnica, zwana ``Domkiem Diaka``. Na cmentarzu przycerkiewnym zachowało się kilka zabytków plastyki nagrobnej, w tym unikalna płyta Katarzyny Dubniewiczowej z 1682 r., krzyż z 1727 r., oraz nagrobki miejscowych właścicieli ziemskich. Liczne dzieła rodzimego kamieniarstwa nagrobnego z pobliskiego ośrodka bruśnieńskiego występują na dwóch towarzyszących cerkwi cmentarzach (XIX-1poł. XX w.). Cerkiew reprezentuje tradycyjne rozwiązanie drewnianej świątyni obrządku wschodniego. Posiada plan trójdzielny z babińcem, nawą i sanktuarium ustawionymi na jednej osi. Budowla wyróżnia się monumentalnymi rozmiarami. W jednokopułowej bryle występowała pierwotnie niewielka dzwonnica, umieszczona nad babińcem. Charakterystycznym jej elementem są także obszerne soboty. Świątynia wzniesiona jest w konstrukcji zrębowej z doskonałego drewna jodłowego i dębowego. Uwagę zwracają szerokie obramienia obydwu portali wejściowych zachodniego i południowego. W systemie zrębowym ukształtowane są również sklepienia, w tym czworoboczna kopuła nad nawą, wzmocniona wewnątrz systemem tramów, z którymi związane są od zewnątrz pionowe zaczepy. Wysoki poziom konstrukcji skłonił badaczy do uznania cerkwi za dzieło zawodowego warsztatu ciesielskiego, kontynuującego na przełomie XVI i XVII w. wzory ciesiołki późnogotyckiej. Za swoisty podpis mistrza ciesielskiego można uznać trzy rozety wycięte na belce między babińcem a nawą. W układzie wnętrza zachowały się oryginalne formy prześwitów między nawą a babińcem oraz między nawą a sanktuarium (trzy niskie otwory liturgiczne). Ich elementem są również górne otwory o rzadkim kolistym wykroju. Interesującą formę posiada towarzysząca cerkwi drewniana dzwonnica. Jej konstrukcja złożona jest z dziewięciu monumentalnych słupów. W bryle wieży wyróżnia się wysunięte piętro (izbica) z dachem ostrosłupowym o cechach późnogotyckich. Murowane ogrodzenie i kostnica wykonane zostały z eksploatowanego niegdyś na terenie wsi rodzimego kamienia wapiennego.

Krupiec był przez wieki siedzibą obszernej parafii grecko-katolickiej, należącej do dekanatu potylickiego i diecezji przemyskiej. Do ostatnich dziesięcioleci XIX w. istniała tu cerkiew drewniana pod wezwaniem Świętej Trójcy, w 1899r. zbudowano nową, murowaną pod wezwaniem Złożenia Szat Matki Boskiej. Jest ona dziś najcenniejszym zabytkiem na terenie przedmieścia Krupiec wraz z całym zespołem cerkiewnym . Jego trzonem jest oczywiście cerkiew parafialna Złożenia Szat Matki Boskiej , ok. 1920 r. remontowana , po II wojnie światowej opuszczona nie jest użytkowana do dziś . Obok cerkwi zachowała się murowana dzwonnica , datowana na lata 30-te XX wieku oraz drewniana kapliczka , wzniesiona w pierwszej ćwierci XX w.

W Hucie Różanieckiej cerkiew greko-katolicka, wzniesiona w 1825 r. nosi wezwanie św. Mikołaja. Do dziś ocalały jedynie ruiny tej murowanej świątyni, istniała ona do 1946 r. , kiedy to została spalona w czasie walk z UPA . Nieremontowana , pozostaje w stanie ruiny . Znacznie młodsza niż cerkiew , acz zachowana w dobrym stanie jest kapliczka. Murowana kapliczka powstała na pocz. XX w. Pozostająca dziś w ruinie cerkiew posłużyła jednak w latach 20-tych tego wieku jako wzór dla kościoła katolickiego , ukończony został on w roku 1928 z funduszy mieszkańców i nosi wezwanie Chrystusa Króla .

Najcenniejszym z pewnością zabytkiem w Łówczy jest zespół dawnej cerkwi parafialnej- obecnie kościoła rzymsko-katolickiego . Zespół składa się z drewnianej cerkwi pod wezwaniem św. Paraskewy i dzwonnicy , także drewnianej . Cerkiew zbudowana została w latach 1796-1799, przebudowana w roku 1900. W roku 1985 przeprowadzono remont świątyni- podówczas już kościoła . Znajdująca się w najbliższym sąsiedztwie dzwonnica wzniesiona została ok. 1820r.

Drugą świątynią (po zabytkowym zespole kościoła parafialnego św. Michała Archanioła ), obecnie nie użytkowaną , jest cerkiew greko-katolicka pod wezwaniem Zaśnięcia NMP. Wzniesiona została w 1936 r. , na potrzeby miejscowej parafii , służyła jej do końca II wojny światowej .

Z obiektów zabytkowych mamy w Woli Wielkiej przede wszystkim zespół cerkwi greko-katolickiej p.w. Bogurodzicy . Cerkiew powstała w 1755 r. jako świątynia filialna cerkwi parafialnej w Krupcu ,ok. 1891 r. była remontowana . Obecnie jest nie użytkowana . Obok niej w skład zespołu cerkiewnego wchodzi drewniana dzwonnica , wzniesiona współcześnie z cerkwią oraz pochodzący z tego samego okresu mur kamienny , stanowiący ogrodzenie świątyni .